De legende van de stenen.

Er was eens een groep toeriste n die een tour deden in the outback van Australië. Bij de Kings canyon aangekomen genoten ze van het prachtige uitzicht en de indrukwekkende rotsformties. Ze besloten twee stenen mee te nemen als een herrinering aan dit moment. En dat hebben ze (en wij) geweten. De algemene regel in Nationale parken is take nothing but pictures and leave nothing but footprints. Er bestaat een aboriginal legende dat alles in de natuur is als een boek, als je er een bladzijde uithaald en het in een ander boek terugplaatst dan klopt er niets meer van. Ergens een steen weghalen betekent dan ook dat je ongeluk hebt zolang je de steen bij je draagt. De weggehaalde stenen uit mijn verhaal kwamen van een andere groep. Ze hadden ze meegenomen uit kings canyon maar besloten halverwege de tour dat de stenen terug moesten naar kings canyon.

En nu komen wij in het verhaal. Wij waren namelijk opweg naar kings canyon. De stenen waren overhandigt en wij konden vertrekken richting Uluru (Ayers Rock) om daar eerst 2 nachten te verblijven voor de stenen naar Kings canyon terug te brengen. We vertrokken om 7 uur 's morgen om de prachtige zonsopgang in de breakaways te bekijken. Na de zonsopgang klom iedereen weer het busje in voor een reis van rond de tien uur. Deze reis stopte echter na zo'n 20 minuten. De bus minderde vaart, stopte en begon vervolgens te roken. We konden geen kant meer op. Gelukkig heb elk nadeel z'n voordeel en was het nog vroeg in de morgen (dus nog niet zo warm) en waren we maar een 40 min van het dichtstbijzijnde plaatsje (Coober Pedy). Na twee uur grollen grappen kwam er een vrachtwagen aanrijden voor het busje en een ander busje voor ons. Terug in Coober Pedy konden we onze spullen in het busje van een andere groep laden (waardoor zij een nacht langer in Coober Pedy moesten blijven) om poging twee te ondernemen. Helaas hebben we het niet gemaakt tot Uluru en hebben we onderweg op een camping overnacht. Eindelijk rust, lekker eten en slapen zou je denken. Ten eerste waren we niet alleen met de 22 mensen uit de groep maar waren er ook nog honderden vliegen om ons te vergezellen. Het koken van onze kangoeroe curry ging als volgt: 2 mensen waren groenten en vlees aan het snijden, elke keer als er een beetje klaar was werd het in schaaltjes gedaan waar vervolgens snel een bord bovenop werd gegooid. Dit alles gebeurde terwijl er vier mensen met borden boven het eten dat gesneden werd stonden te wapperen en iedereen voorzien was van een vliegennet (een soort netzakje dat je over je hoofd doet zoedat de vliegen niet in je neus, mond, oren en ogen kruipen.) Die overigens je grootste vriend is hier in de outback. Al het eten was gesneden en kon de pan in (samen met MAAR twintig extra proteïne shotjes ;)) het zag er best lekker uit maar toch keek iedereen elkaar met een vreemde blik aan na de eerste hap. De tourguide was namlijk uitgeschoten met de chillipoeder en het was aangebrand. Na een paar happen hielden de meesten het voor gezien en kropen we in onze swags (uitleg volgt) voor onze welverdiende nachtrust. Na een zandstorm in yulara (bij Uluru) en weer een dagje in de bus kwamen we aan bij kings canyon. Vlak voordat we het national park inreden om een wandeling te maken misten we een afslag. Onze niet al te slimme en sympathieke tourguide besloot z'n stuur om te gooien om om te keren maar belande met de bus inclusief trailer in het zand naast de weg, waar we natuurlijk niet uitkwamen. Er kwamen veel mogelijke oplossingen voorbij die geen van allen werkten totdat er een grotere bus langsreed die de bus op de weg heeft getrokken. Uiteindelijk hebben we de wandeling gedaan en de stenen teruggekeerd. Of de legende waar is? Dat mag ze zelf bepalen. Ik vind het best gaaf wat er allemaal is gebeurd (zolang er niemand gewond raakt) en ik kan je vertellen dat we heel wat meer lol hebben gehad dan dat we zouden hebben als alles soepeltjes verlopen was. Kortom ik geloof het niet, maar het was wel een mooie intro voor m'n blog ;)

Gelukkig bestond onze tour niet alleen maar ui "pech". Vier van de vijf nachten hebben we geslapen in swags in het vijfduizend sterren hotel. Swags zijn een soort slaapzakbedden. Het is een waterdichte zak waar een matrasje in zit. De eerste nacht kroop iedereen in z'n (gewone) slaapzak werkte zich in zijn swag en deed de swag helemaal dicht voor het geval er wat wildlife op bezoek zou komen. De 2 e nacht ha d iedereen lak aan de wildlife en waren de slaapzak en swag helemaal open omdat het anders veel te warm was.

De eerste dag hebben we een wandeling gemaakt door een gorge waar 2 euro's (er bestaan drie verschillende soorten springende buideldieren: wallibies, euro's en kangoeroes) ons de weg wezen. Tot vier keer toe bleven ze wachten totdat bij op zo'n dertig meter afstand waren waarna ze weer vijftig meter verder sprongen.

Op dag twee zijn we gestopt bij een zoutmeer waar we leuke AUSTRALIA en schaats foto's hebben gemaakt. (De AUSTRALIA foto was een idee van de guide waarbij wij als de letters van AUSTRALIA fungeerden. toen we dit later in de week nog twee keer deden maar dan met de letters HELP vond onze guide dit niet meer zo grappig :). Daarna kwamen we aan in Coober Pedy een opaalmijn stadje. Het bijzondere aan Coober Pedy is dat bijna alle gebouwen geheel of gedeeltelijk ondergronds gebouwd zijn. Dit betekend dat ze geen verwarming en airconditioning nodig zijn, ze geen materiaal nodig zijn om huizen te bouwen en het was makkelijk om ondergrondse ruimtes te creëren in verband met de mijnen. Na een rondleiding in een oude mijn, in een ondergrondse kerk, huis en pub zijn we onze eigen opalen gaan zoeken in de 'afvalhopen' van de mijnen. Ik heb een steen gevonden met wit opaal en allerlei kleuren mineralen erin. Nog even langs de kangoeroe opvang en toen hebben we na de zonsondergang met pizza net als de locals ondergronds geslapen.

Woensdag was de dag van de breakdown en de busreis. Donderdag hebben we de busreis vervolgd en zijn we aangekomen in Yulara. Hier hebben we een wandeling gedaan langs de Kata Tjuta rock, hebben we een bezoek gebracht aan het cultureel centrum en hebben we een feestje gehouden terwijl we de zonsondergang bij Uluru bekeken (met tussendoor de zandstorm). De volgende morgen hadden e bacon and eggs ontbijt met de zonsopgang bij Uluru waarna we om de enorme steen heen hebben gewandeld. Na de wandeling zijn we naar Kings Canyon gereden waar we de rest van de dag in het zwembad en later rond het kampvuur door hebben gebracht.

De volgende ochtend werden we gewekt door huilende dingo's en brullende camelen. Tijd voor een super mooie wandeling in Kings Canyon. Na de laatste zes dagen zo'n 35 uur in een busje door rode woestijn te hebben gereden hadden we onze eindbestemming bereikt, Alice Springs. Onderweg hebben we veel (levende en dode) kangoeroes, emoes, wilde paarden en koeien, adelaren (en vooral vliegen) gezien. Het denk ik de beste tour die ik in Australië gedaan heb met een super leuke groep mensen!

Ik ben nu in Alice Springs en vlieg donderdag naar Perth. Op 26 maart start ik mijn reis richting huis en kom ik aan in Amsterdam op 27 maart om 14:05 uur!

Liefs